കുരുമുളക്‌ നീറുന്ന ഒരോർമ്മയാണു

ഒരുകാലമുണ്ടായിരുന്നു. വയനാട്ടുകാർ കുരുമുളകു കൊടിയെ മക്കളെപ്പോലെ വളർത്തി, പരിപാലിച്ചിരുന്ന കാലം. കർണ്ണാടക അതിർത്തിയിയിലെ പുൽപ്പള്ളിയായിരുന്നു കുരുമുളകു കൃഷിയുടെ കേന്ദ്രം.

മക്കളേയും മാമ്പൂക്കളെയും കാത്തിരിക്കാതെ മണ്ണിലിറങ്ങിയവർക്കെല്ലാം കൊടികൾ കറുത്ത പൊന്നു സമ്മാനിച്ചു. മുളകു വിൽക്കാൻ വാടകവണ്ടിയിൽ പുറപ്പെട്ടു പോയ അച്ചായന്മ്മാർ
തിരിച്ചു സ്വന്തമായ്‌ ജീപ്പു മേടിച്ച്‌ ഓടിച്ചു വന്നിരുന്നു. വയനാടിന്റെ ചരിത്രം, ആ കാലത്തെ രോമാഞ്ചത്തോടെയാണു ഓർക്കുന്നതു.
എനിക്കോ?

കുരുമുളകിനേക്കുറിച്ചോർക്കുമ്പോൾ ഉള്ളിൽ തെളിയുക അഛന്റെ കാൽപ്പാദങ്ങളാണു. അഛനെയൊരിക്കലും ഞങ്ങൾ ചെരിപ്പിട്ടു കണ്ടിട്ടില്ല. കാട്ടിൽ മുളവെട്ടാനും, പുഴയിൽ ചൂണ്ടയിടാനും പോകുമ്പോഴൊന്നും അഛന്റെ കാലുകളിൽ ചെരിപ്പു വേണമെന്നു ഞങ്ങൾക്കു പോലും തോന്നിയിരുന്നില്ല എന്നതാണു സത്യം. ചെരിപ്പിടാതിരുന്നിട്ടും കൂടെ നടക്കുമ്പോഴെല്ലാം അഛന്റെ പുറകിലായിപ്പോകുകയാണു പതിവു.

കുരുമുളകുപറിയുടെ കാലം വന്നാൽ ആളുകൾ കൂട്ടമായി പുൽപ്പള്ളിയിലേക്കു പുറപ്പെടും. ആഴ്ച്ചകൾ കഴിയും മടങ്ങാൻ. കൈ നിറയെ കാശുമായി വരുന്നവരെ കാത്ത്‌ എല്ലാ വീട്ടിലും പ്രതീക്ഷയുടെ ആയിരം കണ്ണുകൾ ഉറക്കമില്ലാതെ കാത്തിരിപ്പുണ്ടാവും.

കുരുമുളകു പറിക്കുന്നതിനനുസ്സരിച്ചാണു കൂലി. പറിച്ചെടുത്ത്‌ മെതിച്ചു മുളകാക്കി കൊടുക്കണം. 'പാട്ട'യൊന്നിനു ഇത്ര എന്നു വച്ചു കൂലി കണക്കാക്കും. പകലു മുളകു പറിക്കലും രാത്രി മെതിയുമാണു പതിവു. അഛന്റെ കൂട്ടത്തിൽ അഛനോളം കൂലി മേടിക്കുന്നവരാരുമില്ല എന്നു കൂടെ പോയവർ പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുണ്ട്‌.

പുൽപ്പള്ളിയിൽ നിന്നു തിരിച്ചെത്തിക്കഴിഞ്ഞാൽ, പലഹാരങ്ങൾ തന്നു ഞങ്ങളെയുറക്കി അഛൻ മണ്ണെണ്ണ വിളക്കിന്റെ വെട്ടത്തിൽ കാൽപ്പാദങ്ങൾ പരിശോധിക്കുന്നതു കാണാം. വിട്ടു പോകാതെ ഇറച്ചിക്കുള്ളിൽ തറഞ്ഞു കിടക്കുന്ന മുളകു മണികൾ കുത്തിയെടുത്തു കളയുമ്പോൾ അഛന്റെ മുഖത്തെ ഭാവമെന്താണെന്നു ഞങ്ങൾക്കൊരിക്കലും കാണാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല.
അന്നു കാണാതെ പോയ ആ ഭാവത്തിന്റെ പൊരുൾ തേടിയാണു വളർന്നു വന്നത്‌, ഇന്നും പൂർണ്ണമായും മനസ്സിലായിട്ടില്ലെങ്കിലും.

പുൽപ്പള്ളിയിലെ മുളകു കൊടികളെല്ലാം കരിഞ്ഞു പോയിട്ടും; അന്നു പലഹാരം കാത്തിരുന്നവർ തണലേകാൻ മാത്രം വളർന്നിട്ടും, അഛനിന്നും ചെരിപ്പിടാത്തതു കൊണ്ടാവാം
എനിക്കിന്നും കുരുമുളകൊരു നീറുന്ന ഓർമ്മയാകുന്നതു.

(അടുക്കളപ്പടിയിൽ നിന്നപ്പോൾ മാതന്റെ പറമ്പിൽ കണ്ടത്‌)