ഒരുമിച്ചു നിൽക്കുമ്പോൾ

ജനിച്ചു വീഴുമ്പോഴേ ശിരസ്സിലെവിടെയോ അദൃശ്യനായൊരാ ശിൽപ്പി എഴുതി വെച്ചിരുന്നിരിക്കണം, ഉയരങ്ങളിലെത്തുമെന്നു.

ഒരുമിച്ചല്ലാ പിറന്നത്‌, ഒരുപോലെയല്ലാ വളർന്നതും, എന്നിട്ടുമിന്നിവിടെ കണ്ടുമുട്ടുമ്പോൾ അപരിചിതത്വം അൽപ്പം പോലും തോന്നുന്നില്ല പോലും.

ഇനി നിങ്ങൾ ഒന്നു ചേരും. ആതാമാക്കളിണചേരും, ദേഹങ്ങളൊന്നാകും. സിരകൾ സിരകളോടു ചേർന്നിരുന്ന് ചോരയോട്ടം തുടങ്ങും, പാളങ്ങളുണ്ടാകും, പുതിയൊരു ജീവനുടലെടുക്കും.

നാളെ, നിങ്ങൾ വിരിച്ച പാതയിലൂടെ കാലം പുക തുപ്പി ചൂളം വിളിച്ചു കടന്നു പോകും. ജീവിതങ്ങൾ ആർപ്പു വിളിച്ചും നെടുവീർപ്പിട്ടും ഭാണ്ട്ഠങ്ങൾ പേറിയും യാത്രചെയ്യും.

അന്ന്, ലോകത്തേ തന്നെ ചുമലിലേറ്റി തലയുയർത്തി നിൽക്കുമ്പോൾ വെറുതെയൊന്നോർത്തു നോക്കണം, പണ്ട്‌ മണ്ണിൽ ഒറ്റയ്ക്കൊറ്റയ്ക്കിരിക്കുമ്പോൾ നിങ്ങളെത്ര ദുർബലരായിരുന്നുവെന്നു.

(ദുബായ്‌ മെട്രോ നിർമ്മാണവേളയിൽ കണ്ടത്‌)