ഈന്തപ്പനകളിലെ കാറ്റ്‌

ഒരു രാവിലാണു അറബി നാട്ടിൽ എത്തിച്ചേർന്നത്‌. പിന്നീടുള്ള ആയിരത്തൊന്നു രാവുകൾ വിശ്രമമില്ലാത്ത സഞ്ചാരമായിരുന്നു. മരുഭൂമി കണ്ടു, ഒട്ടകങ്ങളെ കണ്ടു, ഈന്തപ്പനത്തോട്ടങ്ങളും കാവൽക്കാരേയും കണ്ടു, അറബിക്കുതിരകൾ നിർത്താതെ പായുന്നതു കണ്ടു, രാജകുമാരന്മാരെയും കുമാരിമാരെയും സേവകരേയും കണ്ടു.

ടൈഗ്രിസ്‌ നദിയുടെ കരയിൽ കൂടാരമടിച്ചു ബാഗ്‌ദാദ്‌ മുഴുവൻ അലഞ്ഞു നടന്നു. ഒട്ടകപ്പാലും ഈന്തപ്പഴവും കഴിച്ചു വിശപ്പടക്കി, ബദുക്കുകൾക്കൊപ്പം കൊട്ടിപ്പാടി നടക്കുമ്പോൾ ക്ഷീണമറിഞ്ഞിരുന്നില്ല. മരുഭൂമീക്കു ചൂട്‌ അൽപം പോലുമുണ്ടായിരുന്നില്ല.

പിന്നീടൊരിക്കൽ സ്വന്തമാക്കിയപ്പോൾ, മരുപ്പറമ്പിനു പഴയ തണുപ്പില്ലായിരുന്നു, അറബിക്കുതിരകൾക്കു കാലുകളും. തീ പറക്കുന്ന മണൽക്കാറ്റു മാത്രമായിരുന്നു ബാക്കി.

ഈന്തപ്പഴം വിളയാനാണത്രെ മരുഭൂമിയിൽ ചുടുകാറ്റു വീശുന്നതു. നോക്കി നിൽക്കവേ കാറ്റു വരും. എവിടെ നിന്നു വരുന്നെന്നറിയാനാവില്ല. ചുട്ടു പഴുത്ത മണൽ പറത്തി, മുന്നിൽക്കാണുന്നതെല്ലാം തകർത്തു കാറ്റു എങ്ങോട്ടോ പോയ്‌ മറയും. ക്ഷണനേരത്തിനുള്ളിൽ വീണ്ടും വരാൻ.

ഈന്തപ്പനകളോടെനിക്കു പരാതിയില്ല.അറ്റമില്ലാത്ത ഈ മണൽപ്പരപ്പിൽ തളർന്നു വീഴുന്നവർക്കെല്ലാം മുലയൂട്ടുന്നവരാണിവർ.

എങ്കിലും, നിർത്താതെ വീശിയ തീക്കാറ്റിൽ ഈന്തപ്പഴം വിളയുമ്പോൾ അവരറിഞ്ഞിരിക്കുമോ, അവരെപ്പുൽകിയ ആ കാറ്റിലാണു പിറക്കും മുൻപേ എന്റെ സ്വപ്നങ്ങൾ കരിഞ്ഞതെന്നു, എന്നിലെ ഞാൻ മരിച്ചു വീണതെന്നു.

(ഖോർ- ഫക്കാനിൽ വഴിയരികിലൊരിടത്തു കണ്ടതു)