'മരമണി' കളുടെ മരണമണി

പണ്ടു ഞങ്ങളുടെ കാട്ടിലൂടെ 'അച്ചപ്പ'ന്റെ പശുക്കളും മൂരികളും മേഞ്ഞു നടന്നിരുന്നു. അവയുടെയെല്ലാം കഴുത്തിൽ മുള കൊണ്ടോ മരം കൊണ്ടോ പണിത മണികൾ കാണും.പശുക്കൾ പുല്ലുതിന്നു നീങ്ങുമ്പോൾ മണികൾ പുരാതനമായ ഏതോ താളത്തിൽ മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കും.കാടിന്നു അരികിലൂടുള്ള വഴിയിലൂടെ നടക്കുമ്പോൾ, അമ്മയുടെയൊപ്പം 'കൊല്ലി'യിൽ തുണിയലക്കാൻ പോകുമ്പോൾ എല്ലാം ആ മണിയൊച്ചകൾ ഒരു താരാട്ടെന്ന പോലെ കേട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുമായിരുന്നു.

കാടിരുളുമ്പോൾ പശുക്കളും മൂരികളും കൂട്ടമായി കാടിനോടു തന്നെ ചേർന്നുള്ള ആലയിലേക്കു മടങ്ങും. പിന്നീടെപ്പോഴോ അച്ചപ്പനെ കാണാതായി. മരിച്ചു പോയിരുന്നിരിക്കാം. എന്നിട്ടും കുറച്ചു നാൾ കൂടി അനാഥരായ ആ കാലിക്കൂട്ടങ്ങൾ മണിമുഴക്കി കാട്ടിലൂടെ അലഞ്ഞിരുന്നു. പിന്നെപ്പിന്നെ അവയെ കാണാതായി വന്നു.

കടൽ കടന്നു വന്നു, ഉള്ളിലെ പശുവിനെ മരുഭൂമിയിൽ മേയാൻ വിട്ടപ്പോഴേക്കും ആ പഴയ മരമണികളെ ഞാൻ പാടേ മറന്നിരുന്നു. കഴിഞ്ഞ തവണ നാ(കാ)ട്ടിൽ ചെന്നപ്പോൾ വളരെ യാദ്രുശ്ചികമായാണു പഴയ മണിയൊച്ചകൾ വീണ്ടും ചെവിയിൽ പതിഞ്ഞതു. ഒരു പക്ഷേ ഈ 'മൂരി'യോടു കൂടെ മരമണികളും മണ്മറഞ്ഞു പോയേക്കാം.

വെറുതെയൊന്നു സ്വപ്നം കണ്ടു പോയി:
ഒരിക്കൽ തിരിച്ചു വന്നു കാലികളെ വാങ്ങണം, അവയ്ക്കായി പുതിയ മരമണികൾ പണിയണം. പക്ഷേ അന്നെന്റെ മൂരികൾക്കും പശുക്കൾക്കും മേഞ്ഞു നടക്കാൻ ഈ കാട്‌ ശേഷിച്ചിരിക്കുമോ....

(കേരളാ കർണ്ണാടക അതിർത്തിയിലെ ഞങ്ങളുടെ ഗ്രാമമായ ബാവലിയിൽ ഇനിയും മരിക്കാത്ത ഒരു കാഴ്ച)