കാട്ടിലെ വീട്‌

കാടാണു തുടക്കം. കാടു കഴിഞ്ഞാൽ വയൽ. വയലു കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെയുയർന്നു നീണ്ടു കിടക്കുന്ന കരയാണു. അതിനപ്പുറം പുഴ. പുഴയ്ക്കപ്പുറം, വയൽപ്പറമ്പുകൾക്കുമപ്പുറം പിന്നെയും കാടിരുണ്ടു കിടന്നു.
പുഴയ്ക്കും വയലിനുമിടയ്ക്കുള്ള കരയിലാണു വീട്‌. വീടിരിക്കുന്നതും ചുറ്റുമുള്ളതുമെല്ലാം രേഖകളില്ലാത്ത ഭൂമിയാണു. പുഴമ്പുറമ്പോക്ക്‌.
മുതിർന്നവർ പറയുന്നതു കേൾക്കാം "വില്ലേജാപ്പീസ്സിൽ നിന്നും പറഞ്ഞാൽ ഇറങ്ങിക്കൊടുക്കേണ്ടി വരും"
എപ്പൊഴോ ഒരിക്കൽ അഛൻ മേടിച്ചു തന്ന കഥാപുസ്തകത്തിലെ വ്യാളിയുടെ മുഖമായിരുന്നു സങ്കൽപ്പത്തിലെ വില്ലേജാപ്പീസർക്ക്‌. എന്നെങ്കിലുമൊരിക്കൽ വരുമെന്നു പേടിച്ചിരുന്നെങ്കിലും അങ്ങനെയൊരാൾ ഒരിക്കലും വന്നിരുന്നില്ല.
രേഖകളുടേയും പ്രമാണങ്ങളുടെയും അർത്ഥശൂന്യത ആദ്യമായി തിരിച്ചറിഞ്ഞതും അങ്ങിനെയായിരിക്കാം.

സ്വന്തമല്ലെന്നറിഞ്ഞിട്ടും ഞങ്ങളുടെ അതിരുകൾ വേലികെട്ടിത്തിരിച്ചിരുന്നു.
എങ്കിലും ശീമക്കൊന്ന അതിരിട്ട വേലിക്കെട്ടുകൾ മനസ്സുകൾക്കിടയിലുണ്ടായിരുന്നില്ല.
കരീമിക്കയും, മമ്മത്ക്കയും, ജെയിംസെട്ടനും,ലീലാമ്മചേച്ചിയും, ബേബിച്ചേടനും, കുള്ളിയും കരിയനും, ലീനയും ഫിലോയും ആരിഫും ലോട്ടറി ബാലനുമോന്നും മതേതരത്വത്തേക്കുറിച്ചു അറിവുമുണ്ടായിരുന്നില്ല.

അടുക്കളപ്പുറത്തിറങ്ങിയാൽ വയലും വയലിനക്കരെയുള്ള കാടും കാണാം.വയലിനോടു ചേർന്നുള്ള മുളങ്കൂട്ടങ്ങളിലെല്ലാം മാടങ്ങളുണ്ട്‌. അതിലാണു രാത്രിയിൽ കന്നഡക്കാരായ കൗണ്ടന്മ്മാർ നെല്ലിനു കാവലു കിടന്നിരുന്നത്‌.

വയലിൽ പലയിടത്തായി തകരപ്പാട്ടകൾ കാണും; അതിനുള്ളിൽ കെട്ടിത്തൂക്കിയ മരവടികളും. മരവടികളിൽ കെട്ടിയ കയറിന്റെ അറ്റം മാടത്തിലായിരിക്കും. അതുവലിച്ചാലുണ്ടാകുന്ന ഒച്ച മതി വയലിലിറങ്ങുന്ന പന്നികളെ ഓടിക്കാൻ.
ആനയാണെങ്കിൽ അതു ഫലിക്കില്ല.കൂട്ടത്തോടെയുള്ള കൂവലോ, ആറു കട്ട ബാറ്ററിയുള്ള ഹെഡ്‌ ലൈറ്റിന്റെ തുളച്ചു കയറുന്ന വെളിച്ചമോ, ചിലപ്പോഴെങ്കിലും തീപ്പന്തമോ വേണ്ടിയിരുന്നു ആനകളെ തുരത്താൻ.

ഇരുട്ടും മുമ്പേ എല്ലാവരും വീടണയും. അഛൻ വരാൻ വൈകിയാൽ പേടിയാണു. കാരണം ആനയിറങ്ങാത്ത ഒരു വഴി പോലും ഞങ്ങളുടെ നാട്ടിലുണ്ടായിരുന്നില്ല.
മഴ പെയ്ത ഒരു രാത്രിയിലാണു കട്ടക്കയത്തിലെ ചേടത്തിയെ ആന ചവിട്ടിക്കൊന്നതു. 'ആനപ്പാറ'യിൽ ബസ്സിറങ്ങി വരവേയായിരുന്നു അതു.
കൂട്ടത്ത്ലുണ്ടായിരുന്നവരെല്ലാം ഓടി രക്ഷപ്പെട്ടപ്പോൾ ചട്ടയും മുണ്ടുമാണു ചേടത്തിയെ ചതിച്ചതു.
ആനകൾ വർണ്ണാന്ധരാണെന്നു പിന്നീടാരോപഠിപ്പിച്ചപ്പോള്‍ ഉള്ളിലെവിടെയോ ഇരുന്നു ചേടത്തി പറഞ്ഞു
അതു തെറ്റാണെന്നു.
"അതേ ചേടത്തീ ഇതുവരെ ഞാനതു വിശ്വസ്സിച്ചിട്ടില്ല."

സൂര്യൻ മറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ഇരുട്ടാണു. കുടിലുകളിലെല്ലാം തെളിയുന്ന മണ്ണെണ്ണ വിളക്കുകളുടെ വെളിച്ചം മിന്നാമിനുങ്ങുകളുടേതിനേക്കാൾ അൽപ്പം പോലും കൂടുതലായിരുന്നില്ല. ഒരിക്കൽ പുകയില്ലാത്ത ചില്ലു വിളക്കൊന്നു അഛൻ മേടിച്ചത്‌ എല്ലാവർക്കും അദ്ഭുതമായിരുന്നു.

അടുത്തുള്ള വീട്ടുകാരെല്ലാം, രാത്രി പഴയ കഥകൾ പറഞ്ഞിരിക്കാൻ ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിൽ ഒത്തുകൂടും. ചന്ദ്രനും കൃഷ്ണേട്ടനും അഛനുമെല്ലാം കഥകളുടെ സഞ്ചിയഴിക്കും.പണ്ടു വേട്ടയ്ക്കു പോയിരുന്നതും ആഴ്ച്ചകളോളം കാട്ടിൽ തന്നെ കഴിച്ചു കൂട്ടിയതുമെല്ലാം അഛൻ പറയുന്നതു ആ സദസ്സിലല്ലാതെ ഞങ്ങൾ കേട്ടിട്ടില്ല.

എട്ടുമണിയെന്നു പറയുന്നത്‌ അന്ന് ഞങ്ങൾക്ക്‌ അർദ്ധരാത്രിയായിരുന്നു. കഥകൾ മതിയാക്കി എല്ലവരും മടങ്ങും.

രാത്രി ചിലപ്പോൾ ആനയുടെ ചീറലുംമാടങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള കൂവലുകളും കേൾക്കും. ശബ്ദത്തിൽ നിന്നു തന്നെ വയലിറങ്ങിയ ആനയെ തിരിച്ചറിയുമായിരുന്നു.
തുടങ്ങിയാൽ പിന്നെ നിർത്താതെ അലറിയിരുന്ന ആളെക്കൊല്ലി, കുട്ടികളേപ്പോലെ നിലവിളിച്ചിരുന്ന ചട്ടുകാലൻ.. അങ്ങനെ കുറേ.
കാവൽക്കാരേയും കളിപ്പിച്ചു ആന വീടിനടുത്തെത്തിയാൽ ഫൂലൻ ഒന്നു കുരയ്ക്കും, ഒന്നേ കുരയ്ക്കൂ. അവൾക്കറിയാമായിരുന്ന് അവളുടെ ശബ്ദം ആനയെ ദേഷ്യം പിടിപ്പിക്കുമെന്നു. ആ ഒറ്റ കുര മതിയായിരുന്നു ഞങ്ങൾക്കു പുറത്തിറങ്ങാനും ഒരുമിച്ചു കൂവി ആനയെ ഓടിക്കാനും.

നിർത്താതെ നിലവിളി കേൾക്കുന്നു. ചെവിയോർത്തു. ഫൂലൻ കുരച്ചില്ലല്ലോ..
കുറച്ചു സമയം വേണ്ടി വന്നു തിരിച്ചറിയാൻ. അലാറമാണു.
ദിവസങ്ങളുടേയും മാസങ്ങളുടേയും
വർഷങ്ങളുടേയും പുസ്തകത്തിൽ ഒരേടു കൂടി മറഞ്ഞു എന്നതിന്റെ
മടുപ്പിക്കുന്ന, ഒരേയൊരു തെളിവ്‌.
എഴുന്നേറ്റ്‌ ജനാല തുറന്നു പുറത്തേക്കു നോക്കി.തെരുവിൽ തിരക്കു തന്നെ. എന്നേക്കാൾ മുമ്പേ ഉണർന്നിരിക്കാമത്‌ .

ഓ അല്ല, ഉണരാൻ, ഈ തെരുവ്‌ ഒരിക്കലും ഉറങ്ങാറില്ലല്ലോ.

(ബാവലിയിൽ ഞങ്ങളുടെ വീടിനടുത്തു നിന്നു)
പിങ്കുറിപ്പ്‌: ക്രമം തെറ്റി കണ്ട സ്വപ്നത്തിലെ രംഗങ്ങൾ, മുഴുവനായി ക്രമപ്പെടുത്തിയെഴുതിയാലോ എന്നാലോചിച്ചു. അല്ലേൽ വേണ്ട. ജീവിച്ചു ജീവിച്ചു ഞാനേ വഴി തെറ്റിപ്പോയി. ഇനി ജീവചരിത്രം വായിച്ചു മറ്റുവരേം കൂടി...